Róża Potocka – córka kniazia

To była już późna jesień 1944 roku. Przez Zwierzyniec przetaczały się oddziały frontowe. Przy jednym z zepsutych samochodów gramolił się niemłody czerwonoarmiejec. Klął na czym świat stoi, nie mogąc przez dłuższy czas znaleźć usterki. Nie zauważył, że jego wysiłkom przypatruje się kobieta oparta na lasce. W pewnym momencie podeszła do niego, odsunęła go ramieniem, mówiąc:

 – Pomogę ci. Znam się na tym.

Czerwonoarmista zaniemówił. Nieznajoma kobieta tak jak powiedziała, znalazła i naprawiła usterkę.

 – A ty skąd – zapytał po rosyjsku sołdat.

 – Byłam w Rosji, jestem spod Kazania – odpowiedziała kobieta.

 – I ja spod Kazania – powiedział żołnierz.

 – A kniazia Lubomirskiego tam pamiętają – zapytała.

 – Pamiętają – odrzekł żołnierz.

 – Bo ja jestem kniaziówna – rzekła niemłoda już kobieta.

Historię tę przytacza Halina Matławska, regionalistka, znawczyni dziejów Zwierzyńca. Znała hrabinę Różę Elżbietę Potocką z Lubomirskich. Hrabina udzielała jej korepetycji z języka francuskiego, kiedy po wojnie chciała pójść do drugiej klasy gimnazjum i musiała zdać egzamin z tego języka

O losach trudnych losach Roży Potockiej  przeczytaj w papierowym wydaniu "Kroniki Tygodnia"

Jeśli chcesz podzielić się z nami swoją historię rodzinną napisz do autora rhorbaczewski@kronikatygodnia.pl lub zadzwoń (84) 62 70 011