tomasz-tomczewski

W piątek miną dwa lata od pamiętnego meczu Unii Hrubieszów z Górnikiem Zabrze. Delikatnie siąpił deszcz, a po niebie przetaczały się szarawe chmury. Mimo tego na trybunach nie było nikogo, kto by narzekał. Komplet kibiców wyczekiwał niecierpliwie pierwszego gwizdka. Stojąc tuż przy linii, słyszało się niemal mocno bijące serca graczy gospodarzy. A Dariusz Herbin przeszedł sam siebie, wytworną elegancją bijąc na głowę Marcina Brosza…

No dobrze, to już wiemy od dawna. PZPN doi na każdym kroku trenerów, wymagając od nich licencji, czyli czasu, poświęcenia i kasy. Trochę nawet było o tym głośno, ale nic się nie zmieniło. Nadal będzie łatwiej poprowadzić drużynę w Championship niż w drugiej lidze nad Wisłą.

Po Zamościu od jakiegoś czasu krąży następująca anegdota. Dlaczego, pytają żartownisie, nie wolno wychodzić na korytarz z urzędniczych pomieszczeń Ratusza? Ano dlatego, że każdy kto wyjdzie, natychmiast otrzymuje propozycję objęcia sterów w Hetmanie.

Cieszę się, że słychać coraz więcej głosów na temat patologii w szkoleniu piłkarskich trenerów. Bo jak dotychczas, to najczęściej wyklinani byli piłkarze, a szkoleniowcy pozostawiani w świętym spokoju.

Nasz redakcyjny kolega wydał książkę pt. „Powiadania”. Ułożył je w zbiór kilkudziesięciu napisanych prozą utworów, które zostały zebrane w trzech rozdziałach: „Sacrum”. „Profanum” i „Kwarantannum”. Każdy z nich opisuje zamojską rzeczywistość także w okresie epidemii.

Lubelski ZPN to ostatnio najbardziej rozpoznawalna piłkarska organizacja sportowa w Polsce. Nie wiadomo jednak, czy jest to powód do składania gratulacji.

Liga wreszcie gra. Mecz kolejki rozstrzygnął gol rodem z ligi TKKF, a kilka innych bramek również z powodzeniem wpisałoby się w specyfikę rozgrywek osiedlowych. Folkloru zmaganiom dodał również nowatorski pomysł jednego z graczy z wycięciem w maseczce otworu na usta jako sposób na astmę.

Każdy prezes chciał być prezesem, bo inaczej nie zostałby wybrany. Jest więc prezesem i bez względu, na czele jakiej organizacji stoi, zarządza nią, ponosząc konsekwencje. Jak jest dobrze, to jest dobrze, ale czasami pojawia się koronawirus. A wówczas przychodzą kłopoty.

PZPN wyraźnie się pośpieszył. Z decyzją o odwołaniu amatorskiego grania w piłkę można było spokojnie poczekać jeszcze ze dwa tygodnie. To samo tyczy się lig młodzieżowych.

Coś drgnęło. Co prawda w rozporządzeniu dotyczącym treningów w grupach 6-osobowych jest dziwne założenie, że powierzchnie orlika i boiska piłkarskiego są podobne, ale to i tak otwiera już sporo możliwości. Cieszą się więc nie tylko piłkarze, ale i karatecy, lekkoatleci, bokserzy, a koszykarze uliczni są wręcz wniebowzięci.

Ekstraklasa odmrożona. Cieszą się kibice telewizyjni, cieszą (raczej) kluby, podskakują (na pewno) do góry firmy bukmacherskie! Swoją drogą ciekawe, czy w obstawianych zakładach znajdą się zdarzenia z koronawirusem. Obostrzeń masa, 14-dniowe izolacje, testy i rygor sanitarny. Co to oznacza? Ano tyle, że niższe ligi mogą zapomnieć o rundzie wiosennej. Smutne, ale prawdziwe.

Najczęściej zaprzątamy sobie głowę skutkami zdrowotnymi i ekonomicznymi koronawirusa. I słusznie, bo to póki co najważniejsze. Mniej natomiast myślimy o sferze mentalnej. Prawda jest tak, że lwia część nas obawia się, co wydarzy się jutro, za tydzień i za miesiąc. Nic w tym niezwykłego, bo naprawdę jest się czym martwić.

Świat nie będzie już taki sam. Bez względu na to, czy poznamy kiedykolwiek genezę koronawirusa, ile potrwa epidemia i jakie będą jej koszty. Ekonomię i gospodarkę zostawię specjalistom, bo wypada wierzyć, że takowi najlepiej się na nich znają. A co ze sportem?

Na Warszawę (ani może nawet na Lublin) pewnie nie ruszą, ale postanowili pokazać, że nie dadzą sobie... nagwizdać. Sędziowie piłkarscy z naszego województwa poszli właśnie w ślady innych grup zawodowych, które nie do końca wierzą, że żyje im się lepiej, i domagają się podwyżek.

To już końcowe chwile, zanim padnie słowo "sprawdzam". W bieżącym numerze drukujemy już ostatni kupon XX Plebiscytu Piłkarskiego "Kroniki Tygodnia", a w piątek zamykamy głosowanie. Prosimy więc o pośpiech.